"Λήμνος γαιάων πολύ φιλτάτη απασέων..."  
  ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ::
   
 
Το Λιβαδοχώρι Η Καλλιθέα

Η παράδοση αναφέρει ότι το χωριό ήταν πρώτα κτισμένο δυτικότερα, ανάμεσα στα ξωκλήσια 'Αγιος Ιωάννης και 'Αγιος Βασίλειος. Το αρχικό του όνομα ήταν Κεφαλοχώρι. Κάποια επιδημία χολέρας ανάγκασε τους κατοίκους του να μετακινηθούν στη σημερινή θέση. Το τελικό όνομα του προήλθε προφανώς από την εκτεταμένη πεδιάδα (λιβάδι) η οποία το περιβάλλει. Μ' αυτό το όνομα "Λιβαδοχώριο ή Λιβατοχώριο" αναφέρεται από το 1355 σε έγγραφα της Μ. Φιλόθεου του Αγ. ' Ορους. Κατά τον μεσαίωνα εθεωρείτο από τα μεγαλύτερα χωριά της Λήμνου (κεφαλοχώρι).
Κοντά στο Λιβαδοχώρι βρισκόταν το μοναστήρι του Αγ. Παύλου, το οποίο τον ΙΔ' και ΙΕ' αιώνα αποτελούσε έδρα του μητροπολίτη Λήμνου, σύμφωνα με χρυσόβουλα της Μ. Αγίου Παύλου του ' Αθω του 1436. Αυτή η διαμονή του μητροπολίτη ήταν προσωρινή, αλλά τα κτήματα του μοναστηριού απέκτησαν την επωνυμία "Μητρόπολις", την οποία διατηρούν μέχρι σήμερα. Πριν τον ΙΔ' αιώνα έδρα του μητροπολίτη ήταν η Ηφαιστεία και ίσως για κάποια χρόνια ο Κότσινος.
Αργότερα η έδρα μεταφέρθηκε στο Κάστρο (Μύρινα). Το μετόχι του Αγ. Παύλου, σύμφωνα με τη προφορική παράδοση, δώρισε στους Λημνιούς ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος για να εξυπηρετούνται οι εκκλησιαστικές και εκπαιδευτικές τους ανάγκες. Επί τουρκοκρατίας υπήρχε μια διαμάχη ανάμεσα στην κοινότητα και τον εκάστοτε μητροπολίτη για τη διαχείριση του κτήματος Μητρόπολις, όπως επικράτησε να ονομάζεται. Το 1783 το διεκδίκησε ο μητροπολίτης Καλλίνικος θεολογίτης (1777-1795), χωρίς επιτυχία. Το 1800 περίπου εκδόθηκε σουλτανικό φιρμάνι με το οποίο αποδόθηκε στην Ελληνική Κοινότητα του νησιού. Τα έσοδα του διαχειριζόταν η Παλλημνιακή Επιτροπή με πρόεδρο τον μητροπολίτη και μέλη ε-κλεγόμενους δημογέροντες από την "Συνέλευσιν των Προκριτοτέ-ρων της πρωτευούσης και απάντων των χωρίων". Αποτέλεσε τον κύριο χρηματοδότη της εκπαιδευτικής άνθησης του νησιού.
Από το 1927 με νόμο ανήκει στο Παλλημνιακό Ταμείο, και από τα έσοδα του χρηματοδοτούνται τα σχολεία του νησιού.
Από το Λιβαδοχώρι καταγόντουσαν οι αγωνιστές του εικοσιένα Παντελής Μαρινάκης και Αποστόλης Λήμνιος, που αγωνίστηκαν στην εκστρατεία Αρκαδίας - Νιόκαστρου το 1824 και 1825, υπό τις διαταγές του Βάσου Μαυροβουνιώτη.

Τ' όνομα αυτό δόθηκε στο χωριό μόλις το 1955, λόγω της πανοραμικής θέσης που κατέχει στα δυτικά του κόλπου του Μούδρου. Το παλιό όνομα ήταν Σαρπί (Σαρπίον) και πρωτοαναφέρεται το 1361 σε έγγραφα της Μ. Λαύρας (το Σαρπίν).
Κάποιες παλιότερες απόψεις (Μιχελή, Λυμπέρη και Καψιδέλη -Κομνηνού) ότι τ' όνομα προήλθε από την τουρκική λέξη sarp = δύσβατος, απότομος, δεν πρέπει να ευσταθούν, εκτός αν δεχθούμε ότι η τουρκική λέξη προήλθε από κάποια μεσαιωνική βυζαντινή. Το χωριό μέχρι τον ΙΖ' ή ΙΗ' αιώνα ήταν κτισμένο 1600 μ. ανατολικότερα, στον όρμο Άγιος Γεώργιος. Οι κάτοικοι όμως το εγκατέλειψαν λόγω του βαλτώδους εδάφους, αλλά και για τον φόβο των πειρατών.
Στο Σαρπί ιδρύθηκε η πρώτη αλληλοδιδακτική σχολή του νησιού (εκτός Κάστρου) το 1868. Χορηγός της υπήρξε ο αιγυπτιώτης Δούκας Παλαιολόγος. Λειτουργούσε ανελλιπώς χωρίς άλλη οικονομική βοήθεια μέχρι την απελευθέρωση του νησιού. Η κτητορική επιγραφή εκείνου του σχολείου κοσμεί σήμερα το διδακτήριο του χωριού.