Όταν συνάντησα τη Λήμνο (αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Λήμνος")

Από την μια πλευρά η μαργιόλα Τροία, από την άλλη ο λιγομίλητος Άθως και στην μέση η φωτιά και η πέτρα της Λήμνου σ' ένα σμίξιμο ζωοποίησης. Το νησί φορά την στολή παραλλαγής του χρόνια τώρα, όμως στην ουσία του δεν κρύβεται. Καταμεσής στο Βόρειο Αιγαίο έγινε τόπος αναμέτρησης των 2 φύλων με άδικα αιματηρές καταλήξεις. Το συγκεκριμένο στίγμα το ξεκίνησε το τρίπτυχο Ήρα-Δίας-Ήφαιστος και μετά ακολούθησαν πάθη θνητών. Η φύση του νησιού όμως μοιάζει να ορθώνεται ειρηνοποιός στις εξάρσεις της ανθρώπινης ψυχής και δείχνει να είναι θηλυκή.
Έχει αρμονία και χάρη, γεννά ζηλευτούς καρπούς και σε γοητεύει υποδόρια καθώς την γνωρίζεις. Σκαρφαλώνει μέσα σου σιωπηλά, ακούς το γέλιο της στον Κοκκινόβραχο, τα βραχιόλια της φέγγουν στην πανσέληνο της Πολιόχνης, κυλιέται μαζί σου σαν παιδί στις αμμοθίνες και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, είσαι σκλάβος στο άρωμα από τα βότανα των μονοπατιών της.
Αν αφήσεις 2 σκέψεις σου να χαθούν στο κάστρο κοιτώντας κατάματα την αθωότητα των ελαφιών, θα τις βρεις να σε περιμένουν τρυφερά στην τούρκικη κρήνη λυτρωμένες και καθάριες. Το κρασί του νησιού δεν σε ζαλίζει, σε εξημερώνει. Σε επαναπροσδιορίζει σαν ταξιδευτή σε γνήσιο τόπο αφοπλίζοντας πλήρως τις νευρώσεις των μεγάλων τουριστικών κέντρων.
Σαν σφιχτά παπούτσια με κορδόνια που αφήνεις στην άκρη του δρόμου και φοράς σανδάλια...
Η Λήμνος είναι πέρα από την ομορφιά των καρποστάλ και των βουερών διηγήσεων.
Ενώ βαδίζεις στο παλιό λιμάνι ένας πληθωρικός καπετάνιος που μόλις γνώρισες, σε κερνά ούζο και γενναιόδωρα σε καλεί στο γάμο του παιδιού του. Αυτή η αμεσότητα δεν είναι μόνο προοπτική διασκέδασης. Είναι το αρχέγονο φαναράκι της φιλοξενίας που καίει ακόμη σε κάποιες καρδιές. Φωτίζει τον ίδιο τον κάτοχο αλλά και την δική σου αγουροξυπνημέ­νη συνείδηση που νιώθει την ανάγκη να επαναλάβει κάτι ανάλογο, στον άγνωστο διπλανό.
Το νησί σε κερνά ανθρωπιά και σε ανασταίνει από τις ακυρώσεις και τους μικρούς θανάτους της πρωτεύουσας. Στήνει μαζί σου αυτοσχέδιο γλέντι στο Ανδρώνι όταν χάνεσαι στα δρομάκια και αναπάντεχα βρίσκεσαι στο πλατεάκι του Πήγαδου που μοιάζει με σκηνικό θεάτρου.
Λύνεσαι, χορεύεις ΠΑΤΗΜΑ γύρω από το πηγάδι του Κρόνου και ευγνωμονείς τις ώρες που ξόδεψες να φτάσεις σ’ αυτόν τον κεχριμπαρένιο τόπο.Το "μέρος" και το Όλον" έχουν τους ίδιους κωδικούς κρυμμένους στην σπείρα του κοχυλιού που πιάνεις κάτω από τον ΑγιοΣώζοντα.
Η ζεστή Λήμνος έχει πρεσβείες σε ολόκληρη την οικουμένη. Οι άνθρωποι της βλέπουν αστέρια του Νοτίου Ημισφαιρίου όμως στη μνήμη έχει αγκιστρωθεί η εικόνα του νυχτερινού ουρανού του Βορείου ημισφαιρίου από το αρχαίο θέατρο της Ηφαιστείας.
Μου το ψιθύρισε χαμηλόφωνα η νοσταλγία μιας παρέας μεταναστών στον Νεβγάτη κερνώντας με πεπόνι και κουλούρια, αυτοί ξέρουν.
Γυρίζοντας σούρουπο με την μοτοσυκλέτα μου προς την Μύρινα ξεμυτώντας από τους λόφους του Θάνους είδα το χρώμα του τριαντάφυλλου απλωμένο στο Βόρειο Αιγαίο και την φιγούρα του Άθω απόκοσμη να προσκυνά τον ήλιο. Εγώ τον προσκύνησα σαν ειδωλολάτρης και παγανιστής παλαιάς εποχής χωρίς καμιά τύψη.

Το νησί όμως μου φύλαγε πολλές εκπλήξεις.
Πολλές φορές στις εξερευνήσεις μου μοιραζόμουνα τα σύκα που μάζευα με ζώα της υπαίθρου. Η φιλίας μας μπορεί να ήταν σύντομη. όμως ήταν μονάκριβα αθώα όπως αθώοι ήταν και οι ευεργέτες οι δικοί μου. Συχνά χανόμουνα στα μονοπάτια και βρισκόμουνα σαστισμένη σε χωράφια και μποστάνια. Τότε οι αγρότες καλοσυνάτα με φόρτωναν δώρα της γης τους σαν μικρή παρηγόρια στις περιπέτειές μου που τελικά ήταν ευτυχισμένες συναντήσεις με το απρόσμενο.
Το ίδιο ασφαλής και προστατευμένος νιώθεις παντού στο νησί ημέρα και νύχτα, ενώ ο ίδιος αρχικά δυσπιστείς. Σε παραλίες και χωριά κανείς δεν σε βλάπτει, δεν σε κλέβει μα με εντιμότητα σου θυμίζει την γνήσια συνύπαρξη. Το ίδιο κάνει όταν τιμά νεκρούς αγωνιστές ελευθερίας ανεξάρτητα εθνικότη­τας. Κοντά στα περαστικά πουλιά των υδρο­βιότοποί βρίσκεται το κοιμητήριο όσων έπεσαν πιστοί στις αξίες και αλληλέγγυοι στις δοκιμασίες.
Το αλεξανδρινό φούλι στη γλάστρα του απέναντι σπιτιού μου χαμογελά κάθε φορά που κλέβω ένα ανθάκι του, στριφογυριστό. Παρανομώ από ενθουσιασμό στο χρώμα και το μύρο του. Νικάει μέσα μου η επίδραση της πύλης, νιώθω αδύναμη σε τέτοια γοητεία.
Τέλη Αυγούστου και ο πρώτος μικρός μου κύκλος ολοκληρώθηκε στο νησί. Αγκάλιασα ανθρώπους, πλάσματα ουρανού και θάλασσας και τοπία. Έγινε με τα μπράτσα αλλά και με την καρδιά.
Κάποια στιγμή με παρηγόρησαν κτίσματα του παρελθόντος και είπαν πως η τωρινή φτώχεια είναι προσωρινή και δηλητηριασμένη από συμφέροντα κενών ανθρώπων που θορυβούν...
Οι αξίες της ζωής είναι προαιώνια απλές και η σοφία τους άρρητη. Τις νιώθεις στο αίμα που χτυπά στις φλέβες, στην καρδιά όταν αφουγκράζεται αληθινά και στην σκέψη σου όταν συλλογάται ελεύθερα.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ